Nee, ik heb geen rijbewijs. Nee, ik zit er niet mee. Hoe het komt? Okee, nog één keertje dan. Omdat ik rookte in de tijd dat ik rijlessen had (ik was 18), zetten mijn ouders, conform afspraak, de lessen stop. Daarna is het er nooit meer van gekomen. ‘t Is daarom. En de eerste de beste die er nu over begint, heeft deze blog dus nooit gelezen.
Met deze jurk sta ik op de pont te wachten. Die gaat over de woest kolkende rivier, op en neer. Het is een beetje koud, je trekt je jas wat meer dicht. Aan de overkant zie je wilde paarden lopen. Ga je met de auto, dan zie je van dit alles niets, want met de auto ga je gewoon over de brug. Dat is allemaal veel praktischer enzo, zeker als het regent, maar avontuurlijk is het natuurlijk niet.
Ik rij nog wel eens met mijn collega in de auto mee, als het zo uitkomt. Je zit in de kleine cabine, een soort cocon op wielen, tussen al die andere cocons op wielen. Meestal staan we in een file. Het is gezellig, maar als ik die collega bij de trein tegenkom, is het nog leuker. Heb je nog eens een discussie met de conducteur over wel geen boete voor praten in de stiltecoupé. Of je leest de krant allebei, en wijst elkaar op nieuws. Pas belde de collega, toen de trein net wegreed, om te vragen waar ik was. “In de trein,” zei ik. “Dat kan niet,” constateert hij, “Want de trein is er niet.” Ik: “Inderdaad, hij rijdt nu Utrecht uit.” Dit soort surrealistische misverstanden heb je alleen met het OV.
Reizen per OV betekent nooit stinkende benzinestations, wel rennen over het perron en nog net de trein halen. Reizen is geen file, maar aan de goden overgeleverd zijn bij een vertraging. Is intense blijdschap als alles toch weer gaat rijden. Is met je medereiziger foeteren op de Spoorwegen (gemeenschappelijke vijand, verbindt enorm), is de krant lezen en soms een gezellige flirt, is je werk voorbereiden of een stuk tikken. Want dat je kunt werken in de trein, vind ik een heel prettige bijvangst. Is turen over de weilanden en een boek lezen. Is op de plaats van bestemming je fiets pakken en door de stad fietsen die je niet kent. Ik ben ervan overtuigd dat OV’ers meer bewegen, meer zien en meer meemaken.
Toegegeven, dit stukje tikte ik niet toen ik onlangs na een feest dat half 12 was afgelopen, 3 uur ‘s nachts thuis kwam. Er waren geen aansluitingen meer. Er knetterde een goederenwagon langs, die een koude windvlaag naliet in de toch al gure nacht. Mijn jurk waaide omhoog. Dat is leuk als je Marilyn Monroe heet, in de jaren ’60, maar niet als je in de jaren tien rillerig kleumt op station Dordrecht. Op het perron zwalkte een dronken jaarclub, op onvaste toon zongen de knapen hun corpslied. De trein kwam pas over 27 minuten. Dat zijn momenten dat ik denk: misschien toch maar eens aan het rijbewijs. Maar aan de andere kant: er moet toch iets te lijden vallen in dit leven?
fotografie: Carla Mol
Info: rok, Zilch, trui, Cora Kemperman, tas, Cowboysbag, schoenen, Geox.
