Pubers zonder jurk
Het stukje dat je nu gaat lezen, heeft bar weinig met jurken te maken. Het gaat over mijn zestienjarige tweeling. Ze leven het leven in kwadraat.
De tijd van met lego spelen en tekeningen maken voor de juf is voorbij. De docenten van nu ‘slaan nergens op’, een uitzondering daar gelaten. Leraren staan onder zware kritiek. School is een noodzakelijk kwaad, tenminste, huiswerk en al die mensen die zeggen wat je moet doen. Het leven daar omheen niet.
Er wordt wat afgefeest en afgeflirt in het leven van een zestienjarige. Overdag en ’s avonds, zodra de zon opgaat tot ver na zonsondergang. Ik fietste pas door de stad en zie daar op een pleintje wat jongeren hangen. In het midden is een blond meisje aan het dansen, een paar jongens klappen en een vriendin sluit zich aan. Gelach. Het ziet er ongedwongen en vrolijk uit. Het meisje komt me bekend voor, en ja hoor, dacht ik niet, dit is mijn eigen, zelfgebaarde dochter. Ze ziet mij niet. Ik besluit door te fietsen, soms moet je gewoon niet storen als moeder zijnde. Dit is teenage area. Bij het eten vraag ik wat ze heeft gedaan die dag. Ze haalt haar schouders op. “Niets, beetje chillen,” . Ah. Okay. Vroeger kreeg je in detail te horen wat je kids hadden gedaan, tot het aantal gewonnen knikkers aan toe. Het blijft wennen dat ze nu een totaal eigen leven hebben, waar jij geen deelgenoot van bent.
Gister was er een gala. Met zoon heb ik een pak gekocht, zijn eerste pak. Mooie leren schoenen, geen sneakers. Hij is DJ op diverse scholen in Utrecht. Dit gala is op hun eigen school. De volgende ochtend vertelt hij dat de meisjes zijn nummer wilden. “Uit V6 man. Ik denk dat ze niet doorhadden dat ik nog maar 16 ben.” Hij kijkt een beetje verlegen. Ook dochter is de populariteit van broer niet ontgaan. “Gek werd ik ervan. Al mijn vriendinnen zaten de hele tijd te zeuren dat hij zo knap is. En dan dat uitsloverige gedans toen hij stond te draaien.” Ze maakt een vermoeide waaierbeweging met haar handen.
Omgekeerd is het al niet anders. Ik kom uit mijn werk en zie dat de huiskamer vol zit. Zoon is met vijf vrienden aan het gamen. Op de achtergrond ligt dochter haar nagels te lakken. “Die komen niet voor mij hoor mam,” zegt zoon terwijl hij knikt naar zijn vrienden, meteen erdoor heen roepend: “Raak! Pak hem! Nee, niet zo laag, oooh, nu ben je dood.” Er staan wel vaker ’s ochtends jongens te posten om ‘op te fietsen’ met dochter. De tijd dat de tweeling eendrachtig samen naar school fietst, is al lang voorbij.
Op dit moment staat zoon pannenkoeken te bakken in de keuken. “Nee, je moet hem dubbel vouwen!” hoor ik dochter roepen. “Ik wil geen dubbele pannenkoek,”. Er gaat muziek aan. Er wordt meegeblerd en zo te horen aan het gestamp is er ook iemand aan het dansen. “O neeeee hahahaha!” hoor ik nu, met die overslaande stem die alleen pubers hebben. Gierend gelach. “Maaaaam! Kan je even komen?!”
Ik loop naar de keuken. Wetend dat ook dit voorbij gaat, deze tijd van tieners vol explosieve energie en creativiteit. Sommige periodes in het leven wil je net iets langer vasthouden.
Teenmusic van toen https://www.youtube.com/watch?v=EdqIs5piKoo
p.s.: like je ons al op facebook?
