Het heeft geregend. Hier in ons liefdeshuisje in le Puy Ardouin midden in de natuur, zie ik pas wat een weldaad dat is. In de stad hebben de seizoenen nauwelijks een functie, alleen voor jezelf als mens. “Het gaat regenen, fuckaduck. Ik moet mijn tuinkussens weer binnen halen.” Je hebt geen idee meer in wat voor natuurlijk verband je staat als mens. Je leeft met je kroeg, je kantoor en je computer. Ook het weerbericht in Nederland is stads: “’Goede berichten: de komende dagen zon.’” Maar hier ervaar je de samenwerking van weer en natuur. Het is bijzonder. Of eigenlijk niet, misschien is onze stedelijke houding ten opzichte van het weer bijzonder.
De afgelopen dagen was het ook hier zinderend warm (35+ graden). De meeste zonnebloemen waren op sterven na dood. Voor sommige velden was het zelfs al te laat, bloemendodenakkers waren het geworden. Alle bloemen waren verschroeid en verdord. Het zag er akelig uit. Die eindeloze velden vol dode bloemen temidden van kale bruine grasvelden. Je ziet hoe de zon letterlijk een dodelijk uitwerking kan hebben, de uitwerking van vuur.
En nu regent het. Het bluswater komt uit de hemel. Als bij toverslag is alles groen. De zieltogende zonnebloemen die bij nog zo’n dag onherroepelijk dood waren gegaan, heffen hun hoofden weer op. Ook het gras kleurt. Het is een wonder.
