Nu de reisgenoot en ik een verschillende afslag hebben genomen, wandel ik in een ander landschap. We hebben onze tenten opgebroken en zijn voortgegaan. Een omhelzing op het kruispunt, en door. Het voelt vertrouwd, het nomadische leven.
Alleen ben ik niet. Mijn karavaan met kinderen en vrienden is er altijd. Sommigen zijn ook soloreizigers, anderen hebben zelf een hele karavaan van kinderen en partner (s) achter zich aan. Ik trek door mijn leven met een warme groep mensen en daar ben ik dankbaar voor.
Mis ik mijn reisgenoot? Soms, als ik een mooi uitzicht wil laten zien. Toen ik op Ameland was, een paar weken terug, en ’s nachts de sterren zag. Op de achtergrond het geluid van de branding en de stralen van de vuurtoren. In de verte zag je ook de stralen van de vuurtoren van Schiermonnikoog. Daar wilde ik hem op wijzen, op de mooite, en dat kon natuurlijk niet meer. Schoonheid delen is toch een van de mooiste dingen in een relatie. Maar veel tijd om stil te staan bij een uitzicht heb ik niet. Ik moet verder trekken en snel, voor de kerst en voor de winter. Er is veel werk, aan het eind van het jaar. Voortsnellend op mijn levenspad, bedenk ik dat de reisgenoot en ik precies op het goede moment uit elkaar zijn gegaan.
Zoon liep net even naast me, hij kwam langs. Nu loopt hij weer een eindje voor me uit, net als dochter. Naast me lopen mijn vrienden en vriendinnen. We spreken af op een rotspunt, waar we een prachtig uitzicht zullen hebben. En we lachen. Ergens in deze karavaan lopen ook mijn broers. We kunnen altijd bij elkaar terecht, en dat weten we. Ik heb mijn handschoenen aan getrokken en een muts op, want het wordt koud aan het eind van het jaar. De gure wind op mijn gezicht voelt fijn, want zo heb ik het gevoel dat ik leef. En dat leven, deze reis, is me zeer lief.
p.s.: heb je mijn boek al gelezen? Ook een goed idee voor een Kerstcadeautje! Ga naar de tab ‘winkel’ en bestellen, die hap!
