Vandaag, 1 januari, is het de vaagste dag van het jaar. De straten zijn leeg. Er hangt een kruiddamp in de stad en er kringelt rook uit hoopjes as, alsof er een paar uur geleden een heftig vuurgevecht heeft plaatsgevonden. Maar er is niets verwoest. Een dronken man met een fles drank in de hand, slalomt langs de muren. Het is vandaag de eerste dag van 2018.
Een paar uur eerder stonden overal mensen op straat elkaar te omhelzen, te zoenen, ‘gelukkig nieuwjaar’ te wensen. Ze staken vuurwerk af, mooie vuurbloemen die iedereen kon zien, maar dan maximaal 1 seconde. Een beter symbool voor tijdelijkheid is er niet. Er is veel gedronken. Hier en daar een hand afgerukt omdat iemand vergat de vuurpijl weg te werpen. Maar dat hoort erbij. Nu ligt een deel van Nederland te nakateren op de bank. Zo beginnen we collectief het jaar 18.
Zo zijn we het jaar 18 ingerold. Mijn enige voornemen is dat ik pas bij de zomersale in juni jurken mag kopen. Op de blog zult u er weinig van merken, ik heb een voorraad jurken waar je een gemiddelde vinexwijk mee kunt kleden. Misschien niet eens zo’n gek idee.
We weten niet wat er morgen gebeurt, en gister is geweest. Nu is nu, en daar kun je het het beste bij houden. Ooit komt er een einde aan dit aardse leven. Maar zover is het nog niet. Tot die tijd moeten we proberen goed voor elkaar, de wereld en onszelf te zorgen. Zo eenvoudig is het. Gelukkig nieuwjaar, gelukkig nu!
info: rok, Vanilia, top, Claudia Sträter. Fotografie, Erik Meijers
