We hebben ’s ochtends afgesproken bij Marktzicht op de lapjesmarkt, fotograaf Erik en ik. Ik moet namelijk nog een voering voor de bontjas kopen, ik wil er een hippe bontjas van maken. Over het kroegleven overdag en de appeltaarttest.
Marktzicht heeft een persoonlijke historie, die inmiddels al een tijdje achter me ligt. Ik heb er op de bar gedanst, herinner ik me, in mijn studententijd. Ik heb er in hoekjes obscure gesprekken gevoerd met duistere types, allemaal in dat nevelige, grijze verleden. Ik was er op één of andere manier vaak met De Musketiers die hun strooptocht hier begonnen. (zie https://www.jurkenvanmaria.nl/jurk-der-musketiers/ ). Nu, op klaarlichte dag, heb ik er afgesproken met de fotograaf, voor een fotoshoot van mijn rokje van Fenny Faber. De barkeeper glimlacht als hij me ziet. “Dat is lang geleden,” zegt hij
Een paar uur terug zwalkten dronkaards hier langs de gevels. Nu is er geen spoor meer van ze te vinden. In plaats daarvan is er de creativiteit en de kleuren van de lapjesmarkt, de grootste van Europa. Maar daar is toch een hint naar het wilde leven een paar uur eerder. Alsof het zo hoort zit daar, mét een espresso, één van de musketiers, Job. Hij groet me alsof hij me verwacht heeft en wenkt meteen voor een tweede espresso. Daar komt fotograaf Erik ook al aangefietst. Hij heeft van zijn haar zijn levenswerk gemaakt, dit keer is de kleur aubergine met wit. “Grappig, dat je een kerstvoering koopt voor je bontjas” , zegt Job als ik hem mijn voering laat zien. Tegenvaller. Ik had niet gezien dat er kerstliedjes stonden in de muzieknotenprint, ik dacht dat het Chopin was, of Bach. Ik ren de markt weer op, voor een andere voering en voor de espresso koud is.
Als ik terugkom, zijn er verhitte discussies gaande tussen de fotograaf en Job, over de zin van het leven, geloof ik, en dan specifiek over het nut van appeltaart in de Utrechtse samenleving. Er is ook iemand anders bijgeschoven, die ik niet ken. Een oudere dame die ik net nog zag zoenen met haar man (neem ik aan). De man is in zijn hoek blijven zitten, met koffie. Die appeltaart is hier trouwens erg goed, en dat is een puntenverdubbelaar voor Marktzicht.
Je kent de appeltaarttest toch wel? Is hij koud, dan komt hij uit de vriezer. Café’s die je dit voorzetten, moet je subiet diskwalificeren, en er geen voet meer over de drempel zetten. Appeltaarten moeten zelf gebakken zijn. De volgende stappen van de test zijn de knapperigheid van de korst en de appel. Wat voor appel zit in de taart? Hoe fris of hoe zuur is de appel? Hoe klein zijn de stukken? Let ook op details, de mate van rozijnen of soms noten. En kijk vooral hoeveel zorg er aan taart is besteed. Of ze een appeltaart serveren omdat dat nou eenmaal moet, of appeltaart omdat ze er plezier in hebben.
“We moeten shooten,” zegt Erik terwijl hij me uit mijn stoel trekt. Hij heeft inmiddels een lens op zijn camera geschroefd. Met Job spreken we af straks nog een allerlaatste koffie te drinken. En dan nog een allerallerallerlaatste espresso, om het af te leren. Waar ken ik dit ook alweer van? Jaren terug, maar dan ’s nachts? Geef mij toch maar het daglicht.
Rok, Fenny Faber verkrijgbaar bij Livstores. Top, Claudia Sträter, schoenen, Sacha, jasje, Beauregara
Fotografie: Erik Meijers
p.s.: morgen op deze blog een interview met ontwerpster Fenny Faber!
