Mijn zoon is de rust zelve. Hij is het type van ‘komen, zien en overwinnen.’ In Rome, met mijn zoon naast me en in deze jurk, voel ik me Übermaria. Niets voelt zo stoer als met je zoon op pad. Door en door vertrouwd is het ook, we zijn op elkaar ingespeeld. Je kent alle hoeken en gaten van zijn karakter. Toch vallen je weer dingen op, als je alleen een paar dagen met je kind op stap gaat. Zijn rustige stabiliteit en zijn humor. We hebben wat afgelachen in Rome.
Dat hij van verandering houdt, heeft hij van mij. Hij wil zoveel mogelijk verschillende dingen zien en meemaken. We lopen de avondvierdaagse in het kwadraat in Rome, van Trevia fontein naar Coloseum naar Vaticaanstad en weer terug. Onderweg doen we natuurlijk nog Benneton aan, niet tot genoegen van zoon, maar dat moet nu eenmaal als je een jurkenmoeder hebt. ‘s Avonds eten we pizza in een zo Italiaans mogelijk restaurant. We voeren diepe gesprekken. Over hoe je erachter kunt komen wat de bestemming van je leven is, bijvoorbeeld. Mij ontroert zijn open geest en zijn pure inzichten. Mijn zoon is een wijsgeer.
De jurk brengt ons naar de Catacomben, net iets buiten Rome. 19 kilometer lang dodenakkers, diep onder de grond. Echte mummies van dode Christenen. Een replica van één van de mummies heeft drie vingers gespreid.
‘Dat duidt op haar geloofsbelijdenis van de Goddelijke drie-eenheid’, licht de gids toe. Kilian blijft staan kijken naar die vingers. Hij checkt met zijn eigen hand hoe het eruit ziet. Ik zie hem steels kijken naar de handen van andere mensen.
“Hoe weet hij dat, van die geloofsbelijdenis?” vraagt hij later aan mij,
“Het kan ook toeval zijn dat die vingers zo lagen. Wat is zijn bron?”
Hij vraagt het niet op een kritische toon. Gewoon, omdat hij het zich oprecht afvraagt. Ik voel trots.
Koud in deze jurk in de Catacomben, tussen al die oude doden. De sfeer van de dood is voelbaar, bijna ruikbaar. Mijn zoon en ik zijn van het leven, daar verlangen we naar. we willen naar huis. Naar het tweelingzusje, naar dochter. Naar de veilige poldergrond. En daar gaan we.
 |
| van boven naar beneden: In onze wijk Lorenzo, bij Via Appia (catacomben). Fotografie: Kilian |
