Stille en woelige wateren
Ik heb altijd een diepe bewondering voor stille mensen. Die daar rustig in een hoek zitten, soms knikken terwijl je nooit precies weet wat ze bedoelen met het knikje. Ongetwijfeld iets dieps. Je ziet het aan de blik. Als ze een opmerking maken, is iedereen stil. Ik voel een mengsel van bewondering en lichte jaloezie. Als ik namelijk iets zeg, kijkt niemand daar van op. Niet verwonderlijk, want de helft van wat ik zeg moet ik weer bijstellen, omdat ik het er te snel had uitgeflapt. Maar als de stille introvert iets zegt, ja, dan luister je. Het maakt dan ook niet zoveel uit wat de stille zegt, het is bij voorbaat al raak. Want stille wateren, diepe gronden. Was ik maar een stil water.
Maar ik heb ontdekt dat die laatste uitspraak enige nuance behoeft. Die ‘diepe gronden’ zijn namelijk niet per se vanzelfsprekend. Vaak zijn er helemaal geen gronden. Zeggen ze eindelijk iets, is die éénkernszin eigenlijk nonsens. Blijken ze gewoon niet goed te hebben opgelet. Dat knikken was dommelen in plaats van diepzinnigheid. Zeg dan meer, in plaats van één zin per uur die nergens op slaat. Dan beter tien zinnen waarvan er drie deugen. Ik zou het spreekwoord dan ook bij willen stellen. Woelige wateren, vele gronden, stille wateren, geen idee.
