Dit is Timisoara. Een dame in een verschoten jurk. Een reisverhaal.
Soms kom je er opeens achter, dat je geheel onbedoeld, een wereldreis aan het maken bent. Simpel als het kan zijn met de trein, neem ik het vliegtuig, en reis af en toe even naar huis, tot het moment dat thuis niet meer thuis is en ik reis zonder thuis te komen.
Zo ben ik nu in Timisoara, in het westen van Roemenië. Het land van de Dame, die in een jurk met verschoten kleuren jaren geleden haar tiran naar buiten sleepte, op hem in sloeg met artistocratische woede. Die tiran herinner ik me nog, even nog levend, maar veel langer duurde dat korte moment dat hij daar lag, met zijn halfbakken muze naast zijn zij. De Dame herinner ik me niet, haar zag ik nu pas voor het eerst. Ze loopt nog steeds fier rechtop door de straat, haar verschoten jurk nog aan, maar de tijd lijkt de gaten te dichten. De kleur komt terug, het goedkope ondergoed is steeds minder zichtbaar, maar kent haar nut.
Waar andere dames hun garderobe hebben gemoderniseerd blijft Timisoara haar verschoten jurk dragen met gepaste trots. Al het goedkopere materiaal om haar heen tolereert ze niet alleen, maar ze kan zelfs de schoonheid inzien. Wat is geweest laat haar sporen na, je kan het verzwijgen, wegbombarderen, maar je kan het ook dragen. De vroegere Romeense tiran, met zijn marsen en sneren, had op zijn manier een stijl, praktische simpele schoonheid.
Klein Wenen placht men haar te noemen. Alsof Timisoara het kleine zusje is van die Oostenrijkse Franz, dat toen hij verloor op het stierenbal, ook ten onder moest gaan. Wat een minachting voor het zusje dat heel goed weet hoe ze zich kleden moet, dat beter weet dan haar grote broer hoe je leeft en overleeft. Franz heeft het even moeilijk gehad, zijn jasje was gekreukt, maar na wat akkefietjes, klein en groot, draagt hij nu toch weer vol trots zijn pinguinpak. Voor de grap, gein, maar meer nog voor de poen heeft hij koetsjes laten plaatsen op zijn plein. De toeristen roepen oh en ah als ze hem voorbij zien gaan in zijn jaarlijks nieuwe pak.
Zo niet Timisoara. Zij heeft haar jurk niet afgelegd, praktisch als ze is draagt ze daarbij de nieuwe kleding die haar ooit, ongevraagd, werd aangemeten. Ze zou zichzelf niet zijn, als ze niet van de nood een deugd wist te maken en zo een stijl weet te ontwikkelen die niet afdraagt, maar verder, vooruit. Oud en nieuw vermengd zich met elkaar, en haar kleine grote broer Wenen heeft het nakijken.
Morgen staat ze op en flaneert rustig door.
Er zijn parken genoeg.
Tips: Shoppen in Timisoara? Het stikt er van de tweedehands kledingwinkels. Je hebt er veel ouwe meuk, maar als je een beetje zoekt kun je voor een habbekrats een prachtige outfit vinden.
