Valentijnsdag
Het is feest vandaag. Het feest van de ontmoeting. Nu niet zuur gaan zeuren dat het feest bedacht is door winkeliers. Dat weten we niet zeker en dat gaan we ook niet checken. Laten we vandaag de liefde vieren, die ene toevallige seconde waarop het allemaal begon.
Het feest van de ontmoeting van mijn ouders, ruim zestig jaar geleden in de trein, mijn moeder met haar rode jurk rennend over de spoorbrug, omdat ze altijd te laat was, en mijn vader, die haar zag. Nu zit ik, de nakomeling, hier te tikken. Wat mijn broers op dit moment doen, weet ik niet. Of mijn kinderen of mijn broers’ kinderen en zelfs hun kindskinderen. Deze ontmoeting heeft zoveel moois en nieuwe liefde opgeleverd. Mijn vader zag mijn moeder. Zo begon het.
Of in het rookhol, een jaar of dertig geleden. Ik zat met een paar medestudenten op een tafel tegen de muur te oreren. Op een bank zat ook een nette, knappe blonde jongen. Hij rookte niet, toch zat hij in het rookhol. Ik zocht iemand voor een interview, en hij wilde wel helpen, zei hij. Twaalf jaar lang zijn we samen geweest, een deel daarvan gierend gelukkig. Deze ontmoeting in het rookhol heeft de mooiste en leukste tweeling ter wereld opgeleverd, onze tweeling.
Of in Jeruzalem, op de redactie van RTL ZDF, op negen hoog. Die prachtige, robuuste man, Conny. Ik zie hem nog draaien op zijn stoel, hij was met stemverheffing aan het telefoneren in het Hebreeuws. Hij draaide zijn stoel en hij zag me staan in de deuropening. Ik had een witte linnen jurk aan. Een filmisch moment, we waren beiden door de bliksem getroffen. We hadden een geweldige tijd daarna, roodgloeiende liefde, onvergetelijk en onherhaalbaar. Hij vroeg me ten huwelijk, en ik zei ‘ja’. Helaas kwam het zover niet. Voor we konden trouwen, overleed hij. Wat over is gebleven, is die prachtige herinnering aan onze warme liefde.
Later kwam ik Bart tegen, de Reisgenoot. Het was in de trein, ik had een rode jurk aan. Hij viel me meteen op, ik vond hem een knappe man. We praatten over reizen, het leven en mooie films, want hij is acteur. Zijn energie maakte me vrolijk en rustig tegelijk. Een dag later vroeg hij me mee uit. Natuurlijk ging ik mee, vanaf het eerste moment dat ik hem zag, wilde ik bij hem blijven. Een hehe-eindelijk-daar-ben-je-gevoel had ik bij hem. Hij is aandachtig en evenwichtig. Een tanker die doorvaart, wat er ook gebeurt. Hoe hoog of laag ik spring, hij raakt niet uit balans. We wonen onder één dak en elke ochtend als ik wakker word, prijs ik me gelukkig dat hij er is. Ik word wakker in zijn warmte. Ik kan bij hem schuilen en ik hoop hij ook bij mij.
Is dat niet liefde, ‘I will share your road” ? Alles stroomt, in de rivier van liefde. Leve Valentijnsdag!
