Dat ik ’s avonds in de Kromme Rijn zwem, is tot daar aan toe. Ik ben inmiddels de schaamte voorbij, dat jonge lijf van dertig jaar geleden heb ik niet meer, je doet je jurk in de waterdichte tas en springt het water in. En zwemt als mens, vrouw, persoon, moeder-met-uitgevlogen-kinderen, partner-van en al die andere hoedanigheden in je uppie tussen hemel en aarde. Een eend zwemt een eindje achter je aan. De wijkkraai fladdert mee om een eind verderop in de boom te kijken hoe je aan komt zwemmen. Als je voorbij een flat komt gezwommen, zie je boven op een balkon jongeren feesten. Je zwaait. Tot zover alles vredig, alles voorspelbaar.
Totdat je ineens hoort, vanaf het feestende balkon: “Hee, MAM!! ”
‘Hee mam?’ Die stem? Dat kan er maar eentje zijn, die ik uit honderdduizenden herken. Het is dochter! Het zal ook weer eens niet, die zit op dat feest! Dochter moet je weten, is weliswaar woonachtig in Amsterdam, maar nooit te beroerd voor een feestje waar dan ook. Zo ook nu. Ze komt naar beneden gerend, bierflesje in de hand. We maken een praatje. En een afspraak, voor volgende week. ‘In potlood’, want beiden weten we dat we tot 1 minuut voor tijd iets over het hoofd zouden kunnen zien. Dan, moe van het watertrappen, zwem ik door. Dochter mengt zich weer tussen de feestende mensen. Over het water hoor ik een feestlied schallen en ik weet dat één van de stemmen van dochter is.
De kraai heeft alles gezien.
