Ik besloot ze een laatste kans te geven, de schoenen. Ooit had ik ze stevig afgeprijsd gekocht, van drie naar twee getallen waren ze in de uitverkoop gegooid. Veganistenpalen van nepleer. Ik vond ze mooi, al ben ik een carnifoor. Hoe je schoenen aan de straatstenen kwijt raakt.
Mee naar Aix en Provence, die vegapalen, en als ze daar nog steeds niet bevallen, moeten ze weg. Ik draag ze onder mijn French Connectionjurkje. We eten bij een frans restaurant aan bistrotafeltjes en voeren ouderwets diepe gesprekken. ‘We’ zijn de Nieuw Zeelandse schrijver, de Duitse ICT’er, de Zwitserse actrice en ik. Over angst hebben we het over de moed om te leven. We praten dan weer een tijdje frans en dan weer engels, het gaat allemaal vanzelf. Dit is zo’n gezelschap dat je normaal niet bij elkaar krijgt, misschien heb je het daarom echt ergens over. Je hoeft niet te gallen over werk of mensen, de enige gemeenschappelijke deler die we hebben is het leven zelf. Oké we roddelen nog even over leraren, dat wel. Voor zo’n avond moet je een fijne jurk aan met geschikte hakken. Die eer is aan de vegapalen.
De nacht is gevallen. Ik loop met de Zwitserse Manon, tevens mijn huisgenoot, naar huis. We wandelen door de wirwar van Middeleeuwse straatjes. Ik verdwaal altijd. Manon weet altijd de weg. De lantaarns zijn aan en het is nog steeds mediterraan warm. De mistral waait mijn jurkje omhoog, ik moet haar vasthouden. Maar het is donker, het geeft niet. Manon en ik lachen. De schoenen hebben de test niet doorstaan. Wat een ongelovelijke K – schoenen zijn die vegapalen. Ik weet niet eens waarom, ze zitten niet beroerder dan andere heels. Eigenlijk mag ik ze gewoon niet, dat is het. Vanavond heb ik geprobeerd vriendjes te worden met de vegahakken, maar dat is niet gelukt. Misschien wil Manon ze hebben? Dank je de koekoek, zegt Manon ongeveer, ‘ze zijn leuk, maar ik wil ze niet.’ Als niemand deze vegapalen wil, dan worden het toch de straatstenen. Bij een mooie deur in ons straatje zetten Manon en ik ze voorzichtig neer. We zegenen ze min of meer, ‘dat jullie maar een eigenaar krijgen die veel van jullie gaat houden,’ zeggen we. ‘Of iemand die ze cadeau geeft aan een vrouw, en zo zijn relatie redt,’ zegent Marion er nog achter aan. We maken een kleine buiging naar de vage vegapalen, slechts één keer gedragen.Nog een keer kijken we om. Dan lopen we verder, ik barrevoets, Manon op haar hakken.
‘s Nachts in bed kan ik niet slapen. Het is warm. Het raam staat open, het gordijn wappert naar buiten. Plotseling hoor ik stemmen in het straatje, van een man en een vrouw. Ik hoor de woorden “chausure” en “quarante,”. Ze hebben de vegapalen gevonden! Ik schiet rechtop in bed.
“Mooie schoenen, ze lijken wel nieuw,” zegt de man (kleine stilte). “Ze zijn van papier, het is geen leer.” De vrouw: “Ja, maar dat kun je niet zien.” Stilte, dansachtig getik van hakjes op de straat. “Hihi!” De man: “Nu lijk je echt een Spaanse, met die schoenen.” De vrouw (giecheltje): “Ik zal jou straks eens laten voelen wat een Spaanse is.” Sleutelgeluiden. Er valt een deur in het slot.
De volgende dag zijn de schoenen weg.
p.s.: Heb je ons al lief op facebook?
