Eindelijk, Zen
Anna en ik drinken thee en eten een taartje. Het is vandaag taartjesdag. Niet één taartje, drie of vier. Maar dat is dan ook het wildste wat we vandaag doen. We zwijgen. De taartjes zijn enorm lekker.
“Heb je nog een rel? “ vraagt Anna na een tijdje. Ik schud mijn hoofd. Totaal niet. Ik ben de afgelopen dagen bezig geweest met een studieproject. Als een krab zat ik achter mijn bureau te vermageren. Met een fles water en een laptop. ’s Ochtends trek je nog net kleding aan, daarna waggel je slaapdronken naar je bureau, om daar vervolgens de ganse dag wortel te schieten achter je kleptop, werkend aan je studieobject. Spinnewebben op de ramen, wolken stof, een paadje van de bureaustoel naar het toilet. “Waar was je toch buurvrouw?” vroeg de FC- Utrechtbuurman onlangs, toen ik knipperend tegen het felle zonlicht voor het eerst mijn hol uit kroop om brood te kopen. Ik mompelde iets, ik moest weer een beetje wennen aan menselijk contact. Nee, ik heb dus niets meegemaakt, behalve dat ik heb onderzocht hoe de focaliserende werking is in het boek “De tolk van Java.” Ongeschikt ben ik voor de wetenschap, laat mij inderdaad maar een rel verslaan, met mijn notitieboekje en een pen. “Nee Anna, er was niets,” zeg ik zacht. Slagroomtaart en aardbeientaart, op het terras met de bloemen, uitkijkend op het bos. Er tjilpen vogels.
“En jij – nog drama in de liefde?” doorbreek ik de stilte. Anna’s vorkje met stukje slagroomtaart blijft even in de lucht hangen. Ze denkt na. “Nee, niet echt.” Zegt ze. Ze heeft haar Boeddhistische liefje er al een tijdje geleden uitgetrapt, of hij haar, dat is niet helemaal duidelijk. “Ik leef de laatste week als een non,” zegt Anna. Ze vervolgt zacht: “Het is de hel.” Voor Anna is een week als duizend dagen.
Worden we dan eindelijk wijzer? “Het zou eens tijd worden,” hoor ik in gedachten mijn moeder zeggen. Die avond filosoferen we over de zin van het leven, over hoe je het leven op zijn beloop moet laten. We zijn net de mier en de eekhoorn, uit Toon Tellegen. Tenslotte kijken we naar de zonsondergang. “Was het niet: “Avondrood, mooi weer in de mond?” zegt Anna. De zon zakt langzaam in het oneindige heelal. Naast elkaar staand, kijken we de zon na, wetend dat de aarde verder draait in haar oneindige cyclus. We eten beukennoot met honing. We zijn rustig geworden.
Ik ben de eerste in Nederland die in deze zijden tuniek van Petra Hart loopt! Hij is geïnspireerd op de natuur, de print is met de hand gemaakt. Je wordt er rustig van 🙂 .
Deze tuniek is verkrijgbaar bij Livstores, Twijnstraat 41, Utrecht. Je hebt er ook een jurk van, prachtig, zou mooi staan op bijvoorbeeld een bruiloft. Ik koos voor de tuniek, omdat je die ook als blouse kunt gebruiken in een kort rokje, of op een jeans. Multifunctioneel.
Laarzen, Sacha, tuniek, Petra Hart, legging d’Etoiles Casiopé, Fotografie, Maurice van Leeuwen
