Dit is een jurkje van weerbarstige stof. Net als mijn balsturige moodflow.
Ik heb vandaag geen enkele behoefte aan tegenspraak. De zero-tolerancevogel is neergestreken vanochtend. Strijkt hij eenmaal neer, dan gaat hij moeilijk meer weg. Het begint met de wekker, die ik met een woedende klap kapot sla.’Bek houden.’ En ik sta foeterend op, omdat ik nu weer een nieuwe wekker aan moet schaffen.
Ik ben normaliter best coöperatief en in voor onderhandeling. Ook laat ik regelmatig dingen lopen of zie het één en ander door de vingers, zeker als het over mezelf gaat. Maar vandaag dus niet.
‘Ruim die troep op in de gang,’ blaf ik tegen dochter. En tegen zoon commandeer ik dat hij NU de keuken moet doen, en ik pak zijn telefoon af. Ja, ik weet dat ik nu een irritante moeder ben, maar het interesseert me niet.
Ik trek me als een grumpy old woman terug in de kamer met een krant. Zie een spelfout staan. Een spelfout in de krant, nou vraag ik je, DIT KAN DUS ECHT NIET. Ik moet erover tweeten, dat zal ze leren. Openbare fouten moet je openbaar straffen. Ik vergeet gemakshalve hoeveel spelfouten er in mijn blogs staan, om maar iets te noemen, maar hee, daar gaat het niet om, wat kan mij het schelen dat ik met twee maten meet, dit is een krant, gedrukte media, betaal je abonnementsgeld voor, spelfouten zijn onacceptabel! Grommend lees ik door.
Nu hebben we alles waar je op kunt mopperen toch wel gehad. De kinderen hebben zich in hun slaapkamer met een boek en een ipod verschanst, uit angst dat ze weer een een of ander bevel krijgen als ze zich vertonen.
In de winkel spring ik uit mijn vel tegen een man (‘U kruipt voor!’) en ook ga ik een zinloze discussie aan met een politieagent, die zegt dat ik niet mag fietsen. ‘Ik fiets niet, ik step. Ik sta op de trapper. Ziet u toch.’ (altijd ‘u’ zeggen tegen de jutten)’Toch graag afstappen.’ ‘Waarom? Ik lever geen gevaar op voor het verkeer.’ ‘Afstappen.’ ‘Nee. Er is geen wet.’ Enz enz. Tijdrovend.
Ik kom er zelf ook achter dat ik vermoeiend ben. Want als er niemand in de buurt is, keert de zero-toleranceflow zich tegen mezelf. Woorden als ‘altijd’ en retorische waaroms kwellen je gemoed. ‘Waarom ben ik altijd alles kwijt. Waarom verdien ik nooit eens geld met deze blog. Waarom regent het altijd.’
Dit weerbarstige jurkje is zijns ondanks mooi. En morgen wordt het beter, dan is de vogel gevlogen. Ik zal niet meer brommen, en als iemand me morgen op de ene wang slaat, keer ik hem de andere wang toe. En bied mijn voorhoofd ook nog aan. Maar vandaag dus niet. Klaar. Basta. Punt.
fotografie: Suzanne Snelting
Info: jurkje, Didi, laarzen, Fred de la Bretoniere
