Ik ben weer naar gym geweest. Dit keer naar Zumba. Dat laatste had ik beter niet kunnen doen.
Sommige mensen zeggen dat er voortekenen zijn van naderend onheil. Daar had ik aan moeten denken voordat het begon. De les vóór ons is uitgelopen. Als de deur opengaat, treffen we een ravage aan. Overal slingeren gewichten, matjes, krukken op stand drie. Hijgende vrouwen proberen alles op te ruimen. Ik zie een verwilderde blik in hun ogen, alsof ze net aan een ramp zijn ontsnapt. Op dat moment kan ik nog weg gaan.
De zumbajuf – Engelse tongval, op één of andere manier past dat bij zumbajuffen– heeft er zin in. “Is hier nog iemand die nog nooit Zumba heeft gedaan?” vraagt ze routinegewijs. Ik steek mijn vinger op, als enige. “Fitnessdansen misschien?” vraagt ze door. Ik hoor de bezorgde ondertoon. Ik schud opnieuw mijn hoofd. “Dansen?” Ja, dat wel. Ik denk aan mijn wilde ongecoördineerde nergens opslaande bewegingen die ik op muziek maak in de 40UP disco. In theorie is dat dansen, toch? Iedereen gaat in formatie staan. “Sterkte,” zegt het meisje naast me. Dat is de tweede en laatste mogelijkheid om weg te gaan. Maar ik ga niet.
Het begint allemaal soepel, met Salsa. Ik heb het naar mijn zin. Heupbewegingen, dat kan ik best, die maak je in je leven vaker als vrouw. Wel is het opvallend dat ik voortdurend links ga als de rest rechts gaat en andersom. En dat ik altijd klap als het stil is. Ik wil niet tegendraads zijn, echt niet, maar het gaat automatisch. Recalsitrantie zit kennelijk in je lichaam ingebakken, ook als je wél volgzaam wilt zijn.
Maar de muziek wordt sneller. De bewegingen ook. Een paar jaar geleden had ik op een reactiesnelheidtest een superhoge score. Blij als een kind was ik met die uitslag. Er is tenminste nog iets wat ik blijkbaar kan, snel reageren. Dit laatste restje eigenwaarde is tijdens de Zumbales weg gespoeld. Waar de meisjes drie bewegingen verder zijn, (“op, doe de Bollywooddraai, en neer, en dubbel, hoog, en op” etc), ben ik nog steeds bezig met de Bollywooddraai. Ook nog in mijn eentje de verkeerde kant op. En dan dat klappen op de maat. Stamp, stamp, stamp en KLAP! doen de meisjes. “Klap,” klinkt zwakjes en veel te laat uit een hoek. Dat ben ik.
Langzaam zit ik ver buiten de groep achterstallige bewegingen te maken. Ik ben de defiant, dat is duidelijk. Schrijnend wordt het als we als aapachtige krijgers in formatie gebukt naar links en en naar rechts moeten dansen. Kom ik daar kreupel dansend achteraan. Moeten we omdraaien, ben ik de groepsgek die vooraan (een eindje van de groep vandaan) vooruit hompel – o, wat een aanfluiting.
Dan heb ik het niet over de lichamelijke zwaarte. Die is hels. Zumba is een bootcampdans. Het tempo gaat almaar sneller, zelfs de juf is buiten adem. Het is een cardiotraining en dat voelen we. “Come ón, chearleaders!” zweept de juf op. Chearleaders! Er begint iets te dagen.We werken inderdaad als chearleaders. Benen in de hoogte, omhoog, naar beneden. Prachtig om naar te kijken. Maar hee, ik ben over de veertig, begin ik daar niet wat laat aan?? Voor het complete beeld: in die groep Zumbachearleaders danst terzijde een soort vrouwelijke Mister Beanachtige figuur, geheel op eigen wijze tegen de maat in. Helaas is dit geen film, maar werkelijkheid.
Ik ben overigens niet het enige meisje dat de veertig is gepasseerd. Dat is het positieve aan de Zumbagroep, je hebt er alle leeftijden. Mijn buikje valt mee, als ik naar de andere meisjes kijk. Het ligt niet aan de groep, de Zumbameisjes zijn best lief. Dat blijkt als we beneden in de kleedkamers zijn. Daar zien we een schoolvoorbeeld uit de basisboeken sociologie: De groep probeert in de eerste instantie de defiant (de afwijker) bij de groep te betrekken. “Wij vonden het eerst heel moeilijk, net als jij” zegt een vrouw. “Je moet niet opgeven, je moet de pasjes een beetje leren kennen.” “Begin anders eerst met je benen, de armen komen vanzelf, “ adviseert een andere vrouw. Maar ik vrees dat ik de Zumbalessen laat voor wat ze zijn. Voorlopig blijft het bij Pilatus en Bodypump. Ik trek mijn jurk aan en mijn boots. Sloffend verlaat ik het pand. Ik ben mijn lipstick vergeten.
Tips:
Wat trek je aan in de sportschool?
-
– Sporttop over je BH of sport-BH. Dit is echt een must, anders zwieren je borsten alle kanten op. Ik was bij Zumbales mijn sporttop vergeten, dat maakte de ramp compleet.
-
Legging, eventueel een joggingbroek. Een joggingbroek is wel erg warm.
-
Hemd, eventueel een shirt. Niet te wijd, niet te strak.
-
Alles van katoen, want je gaat zweten als een otter.
-
Vergeet niet je oksels te scheren!
sportschool deel 1 https://www.jurkenvanmaria.nl/jurk-in-de-sportschool/
sportschool deel 3 https://www.jurkenvanmaria.nl/1839-2/
